John Carpenters film The Thing uit 1982 is een masterclass in praktische horror, een somber en meedogenloos overlevingsverhaal dat in schril contrast staat met de meer optimistische sciencefiction van zijn tijd. Uitgebracht in dezelfde zomer als E.T. the Extra-Terrestrial was het aanvankelijk een commerciële en kritische teleurstelling, maar is sindsdien een cultklassieker geworden, die moderne buitenaardse horror zoals de recente Alien: Earth heeft beïnvloed.
Een donkere spiegel voor het optimisme van Spielberg
De zomer van 1982 stelde bioscoopbezoekers voor een duidelijke keuze: een hartverwarmend verhaal over vriendschap tussen soorten of een huiveringwekkende afdaling in paranoia en lichaamshorror. E.T. werd een kaskraker en was tot Jurassic Park recordhouder voor de meest opbrengende film. The Thing werd echter aanvankelijk afgewezen, omdat de nihilistische toon ervan te grimmig bleek voor het publiek dat de voorkeur gaf aan welwillende buitenaardse wezens. Dit verschil in ontvangst onderstreept een bredere trend: het publiek geeft vaak de voorkeur aan escapisme boven existentiële angst.
Carpenter’s moorddadige run
Carpenter kwam in The Thing terecht na een reeks indiehits – Assault on Precinct 13, Halloween, The Fog en Escape from New York. Universal gunde hem zijn eerste studiofilm, een remake van de film The Thing from Another World uit 1951, die al jaren in ontwikkeling was. Timmerman en scenarioschrijver Bill Lancaster bedacht het verhaal opnieuw, verplaatste de actie naar Antarctica en verzamelde een claustrofobische, wantrouwende bemanning op een afgelegen onderzoeksstation.
De revolutie met praktische effecten
De blijvende kracht van de film ligt in de baanbrekende praktische effecten, aangevoerd door Rob Bottin. Met een ongekend budget leverde Bottin enkele van de meest verontrustende en gedenkwaardige wezensontwerpen in de filmgeschiedenis. De vormveranderende alien, die elke levensvorm kon nabootsen, eiste een niveau van fysieke horror dat CGI eenvoudigweg niet kan repliceren. Bottins toewijding dreef hem tot uitputting, maar het resultaat is een diepgeworteld, onvergetelijk spektakel.
Paranoia en isolatie
The Thing blinkt uit in het creëren van een sfeer van meedogenloze paranoia. Gevangen in een isolement worden de wetenschappers van Station 4 gedwongen de angstaanjagende mogelijkheid onder ogen te zien dat iemand – zelfs hun naaste collega’s – de vermomde alien zou kunnen zijn. Deze psychologische spanning wordt nog versterkt door de opzettelijke dubbelzinnigheid van de film, waarbij Carpenter weigert definitief te onthullen wie van de overlevenden menselijk blijft.
Een blijvende invloed
Tegenwoordig wordt The Thing erkend als een mijlpaal op het gebied van sciencefiction-horror. De invloed van de film strekt zich uit tot hedendaagse werken als Alien: Earth, waarin het ontwerp van de wezens en de thema’s van lichaamsinvasie worden weerspiegeld. Ondanks dat het bij de release overschaduwd werd door E.T., heeft Carpenters meesterwerk zijn plaats in het pantheon van genreklassiekers verstevigd.
The Thing herinnert ons er op brute wijze aan dat sommige ontmoetingen met het onbekende beter onontgonnen kunnen blijven, en dat de grootste gruwel niet ligt in wat we vinden, maar in wat we daarbij verliezen.
